Vuurproef
Erik Schophuizen
Stel je voor: je zit ‘s avonds, zoals elke avond, in je joggingbroek en een oude trui tv te kijken en opeens hoor je allemaal gestommel van een huisgenoot die op de zolder woont. Normaal laten we elkaar met rust en is het rustig en stil, maar nu is er allerlei commotie. De ergernis groeit, ik wil gewoon een serie kijken.
Ergens in de verte klinkt een sirene. Je gaat toch maar kijken wat de oorzaak is van de onrust. Je komt je huisgenoot tegen die aan de telefoon is. Paniek in de ogen. Ik hoor aan de andere kant van de lijn iemand zeggen: ‘Je moet nu naar buiten en wachten tot de brandweer er is’. Dit is serieus. En terwijl de angst me om de oren slaat, kom ik in beweging. Ik schiet snel schoenen aan (geen sokken), pak mijn telefoon, graai mijn jas (het vroor) en ga naar buiten.
De hele buurt staat op straat te kijken. Een enorme rookwolk boven mijn huis. De sirene die je eerder nog in de verte hoorde, blijkt een peloton aan brandweerwagens te zijn die voor je huis stoppen. Ondertussen zie je de eerste vlammen uit het dak komen en nu voelt het echt alsof de grond onder je voeten weggetrokken wordt.
Dit overkwam mij ongeveer een jaar geleden. Van het ene op het andere moment was er niets meer over van mijn eens zo stabiele leven. En zonder dat ik dat zelf wilde, kwam ik in een stroomversnelling van veranderingen terecht.
Laat ik voorop stellen dat ik er al met al redelijk goed doorheen gekomen ben. Gelukkig raakte er niemand gewond. Ook had ik een sterk sociaal vangnet van familie en vrienden die me ontzettend hebben bijgestaan. Van het aanbieden van een paar sokken die nacht tot het helpen vinden van een tijdelijke woning.
Toch, en dit klinkt misschien een beetje gek, heeft het niet alleen voor ellende gezorgd. Het zit namelijk een beetje in mijn natuur om, wanneer alles wel prima is, alles lekker te laten voortkabbelen. Ik wilde al jaren op zoek naar een appartement voor mezelf, zodat ik niet meer met huisgenoten hoefde te wonen. Maar die plannen schoof ik altijd op de lange baan. Nu werd ik gedwongen om actief na te denken over hoe ik mijn leven opnieuw zou inrichten. Daarbij heb ik door deze vrij letterlijke vuurproef ontdekt dat ik weerbaarder en sterker ben dan ik eigenlijk dacht.
Ondertussen woon ik lekker op mezelf in hartje Hilversum, ben ik een nieuwe uitdaging aangegaan in mijn carrière en leef ik met het wetenschap dat zelfs als er iets traumatisch gebeurt, ik het in me heb om weer op te krabbelen. Dat als er hulp aangeboden wordt, dat je die dan mag accepteren. Dat zelfs wanneer je in zak en as zit, je toch op jezelf kan rekenen om er bovenop te komen.
De laatste les die ik heb meegenomen, is dat stilstand geen vooruitgang is. Hoewel ik het niemand aanraadt om je huis in de fik te steken, kan het soms geen kwaad om het roer om te gooien. Een verandering, gedwongen of niet, opent soms deuren waarvan je eerder dacht dat die op slot zaten.